Verhaaltje van vandaag is geschreven door Lisa.

Vandaag was het een dag om extreem vroeg op te staan, namelijk om half 5 al. De receptie had bedacht dat 4:20 uur ook wel goed zou zijn, dus toen ging de telefoon al. Uiteindelijk had het niet veel gescheeld, want de meneer van de moskee begon om stipt 4:36 met zijn wake-up call om de mensen uit te nodigen voor het ochtendgebed.

Enfin, uiteindelijk scheelde het wel want om 5 uur 's ochtends was het mooi rustig bij het ontbijt. Met op de achtergrond een Chinese variant van happy new year (10 februari is het Chinees Nieuwjaar) konden we even rustig ontbijten. Daarna werden we geacht om 5:45 uur in de bus te stappen om ons te verplaatsen naar het treinstation, want vandaag stond de treinreis van Bandung naar Yogyakarta op het programma, een reis van zo'n 7 uur. Na kort geschrokken te zijn omdat mijn instapkaart ontbrak, werd een vervangende kaart snel geregeld en konden we keurig op tijd vertrekken.

Onze reisleider had ons van te voren al even geadviseerd om een vest of trui mee te nemen voor in de trein, omdat de airco nogal hard stond te loeien, en niets was minder waar. Buiten was het rustig 28 graden, maar in de trein stond de airco dusdanig te loeien dat de trui uiteindelijk niet overbodig bleek. Daarnaast had de reisleider, Nuki, ook even geregeld dat we om 8 uur even voorzien werden van een lekker bakje koffie in de trein, en rond half 11 werden we al voorzien van een soort bento-box als lunch, met daarin een bakje nasi, groentemix, kip stukjes en een Indonesische frikadel (soort aardappel kroketje met een knapperig laagje, best lekker!), tezamen met een mooi stuk krupuk én gebakken banaan, kortom genieten dus.

Vanuit de trein waren er veel mooi uitzichten, van diepe dalen, jungles en rijstvelden, tot drukke steden midden op het Javaanse eiland.

Deze foto's zijn uit de rijdende trein genomen!!

Na 7 uur met hier en daar een moment om de trein uit te kunnen en de benen te strekken, kwamen we keurig op tijd aan in Yogyakarta, de stad waar we de komende 3 nachten verblijven. Nuki had ons verteld dat we alleen even onze rugzakjes hoefden mee te nemen, en dat het lokale stationspersoneel onze koffers uit de trein zou halen, en hier begon de paniek. Geen van ons allen durfde het aan om de koffers alleen te laten in de trein, dus we bleven allemaal toch een beetje huiverig bij de koffers in de buurt staan. Dit zorgde voor de nodige chaos, want de trein moest wel verder, maar die groep Nederlandse toeristen bleven gestrest half in de trein staan. Het hielp ook niet mee dat de treindeuren aan beide kanten open gingen, en de groep gesplitst op de perrons stonden.

Na veel paniek van (voornamelijk) Weia, bleek het allemaal toch best wel goed te gaan, tot groot genoegen van mannen die onze koffers uit de trein haalden, en de overige passagiers, die ons allemaal stonden uit te lachen. Zelf kon ik er minder om lachen, en werd even flink gefrustreerd van paniek van Weia, maar uiteindelijk bleek er niks aan de hand, alle koffers kwamen netjes in de nieuwe bus terecht.

In verband met lokale feestdagen stond er na deze toch best vermoeiende treinreis, in plaats van de geplande vrije middag, alsnog een excursie op het programma, en wel naar de Prambanan tempels, een Hindoeïstisch tempel complex in de buurt van Yogyakarta.

Deze culturele trekpleister is niet alleen bij Westerse toeristen populair, maar ook zeker bij de lokale bevolking. Hordes Indonesiërs komen dan ook op hun vrije dag deze tempels bezoeken, en dat hebben we gemerkt: alle drie staan we vandaag op de vakantiefoto's van lokale Indonesiërs, toch wel een leuke gewaarwording.

Nu is het tijd om ons klaar te maken voor morgen, want de wekker staat opnieuw vroeg, dit keer 6:30 uur, waarbij ik denk: we hebben toch vakantie??

P.S. Graag wil ik reageren op een reactie van één van jullie maar kennelijk zit er bij reismee.nl een storing waardoor ik zelf geen reactie kan plaatsen, excuses daarvoor [Weia]