Voordat ik mijn verhaal over Auschwitz begin nog even een rectificatie. Gezien het privékarakter is op last van de Prokuratura een afbeelding verwijderd.

De zondag begon slecht. Gisteravond hebben we een Poolse bruiloft van nabij meegemaakt. De muziek hield volgens Weia om 0.400 uur op, waarna de dronken gasten luidruchtig hun hotelkamers opzochten. Vooral Weia had het slecht. Bloedhete hotelkamer, flarden feestmuziek door het open raam, afgewisseld met gesnurk van ondergetekende en als toetje, doorgetrokken wc's, lallende kerels en luidruchtige douche- en andere geluiden.

We zijn vanochtend vroeg vertrokken, eerst met de auto naar het Novotel in het centrum van Krakau. Daar werden we opgepikt door een bus van Cracow-Tours, waarna we, na een vermoeiende rit van 250 meter, bij het Sheraton-hotel werden overgeladen in de bus naar Auschwitz.

Auschwitz is geen vakantie-uitstapje. Hiervan wordt je je op het laatst bewust als in de bus een 50 minuten durende video wordt afgespeeld waar de Russische cineast die als eerste filmopnamen maakte na de bevrijding van Auschwitz, commentaar geeft bij zijn eigen opnamen.

Weia had gekozen voor een bezoek onder leiding van een gids. De gids vertelt haar verhaal en gebruikt het vernietigingskamp als visuele achtergrond. Zonder een verhaal is het een oud kazerneterrein (Auschwitz I) of een barakkenkamp met poortgebouw en aansluiting op het plaatselijke railnet ((Auschwitz II Birkenau). Door het vertellen van het verhaal van Auschwitz, van de aankomst, de selectie, tot de dood in de gaskamer op de plaats waar het allemaal is gebeurd, wordt de 'Endlösung der Judenfrage' in je geheugen gegrift als blijvende waarschuwing waartoe de mens in staat is, namelijk de eigen soort op systematische wijze te vermoorden. Toch is het ook de mens die in staat is gebleken dit systeem te bestrijden. Via de processen van Neurenberg, het Volkenrecht en het Internationaal Strafhof.