Madaba , Mount Nebo, Kerak

Maandag 7 mei 2018

Na het ontbijt zijn we om 9 uur uit Amman vertrokken. Daar was het toen nog mooi weer. Een half uur later was het even uit met de pret. Bij een stoplicht werden we vanachter aangereden, een kop-staartbotsing gelukkig alleen blikschade, maar er moest gewacht worden op de politie, dat duurde even. Maar binnen een uur reden we weer.

Onderweg van de chauffeur een lekkernij uit Jordanie gekregen, het was een soort warm gebakken zachte kaas met pistachenoten en suikerstroop. We gingen naar Mount Nebo, een Christelijk bedevaartsoord, waar Mozes zou hebben uitgekeken naar het beloofde land, indrukwekkend.

De mensen woonden hier al duizenden jaren, ver voordat wij door inpoldering Nederland schiepen.

Hierna gingen we naar een st. Georgekerk in Madabe. Dat was een Grieks Orthodoxe kerk met een mozaïek van het beloofde land.

Hier regende het al een beetje, vervolgens gingen we naar Kerak daar was het grootste kruisvaardersburcht in Jordanie. Dit was ons kortste bezoek ooit. We waren nog maar net binnen de muren van deze ruine toen het hard begon te regenen en ook Weia kon die stijle wegen niet met krukken belopen. Ze bleef in eerste instantie achter in een kleine ruimte bij de burcht. De gids van de burcht ontfermde zich over haar. Ik klom een stukje naar boven en toen de regen niet ophield zijn we samen teruggegaan naar de auto.

Toen op weg naar Petra. Dat was nog bijna drie uur rijden. Het landschap waar we door reden was, op zijn zachtst gezegd nogal eentonig. Stenen, stenen en nogmaals stenen, een woestijngebied zonder enig leven op een paar schapen en geiten na. Om ongeveer 18.30 uur aangekomen in Petra, mooi hotel. Nog wat gegeten van het buffet, nu lekker en in de rust.

Amman , hoofdstad van Jordanie

Zondag 6 mei 2018

Het ontbijt in het hotel was niet best. Moskou spande jaren de kroon voor wat betreft een slecht ontbijtbuffet, maar dit is een goede tweede. Droog wit brood en geen toast apparaat. Oploskoffie en wat vlees en kaas. Voor mij was het wat beter. Ik nam lauwe gebakken aardappelen met worst en wat groente en ook olijven, die waren trouwens heerlijk. Dus ik gaf een mager zesje en Weia een dikke 4.

Om 11 uur afgehaald door de chauffeur en die bracht ons naar de oude Romeinse stad Jerash, ongeveer 50 km ten noorden van Amman. Ook wel genoemd: Het Pompei van het Middenoosten.

Ik vond het geweldig, Weia kon niet zo goed mee, want het was een heuvelachtig terrein, en de oude Romeinse straat was al 2000 jaar niet opnieuw geplaveid.

Op een zeker moment is Weia op een bankje onder een boom gaan zitten, terwijl ik door de oude ruines liep. zWe zijn er zeker anderhalf uur geweest. Daarna heerlijk gegeten, een traditionele Jordanese lunch, het waren allemaal lekkere hapjes, met hummus, olijven, salades, warm brood, en een mixed grill. Later in de middag de citadel van Amman gezien. Ook indrukwekkend. We sloten de dag af met een Italiaanse pasta bij het hotel. Daarna vroeg gaan slapen, we hadden nogal wat in te halen.

Foto's volgen nog, het internet is heel traag

Op naar Jordanie

Zaterdag 5 mei 2018

Heerlijk geslapen in het bed van de Toekan. Ik dan, Weia hoorde gesnurk en had toch behoorlijk pijn. We konden uitslapen want de vlucht begon om 18.30 uur van Schiphol. Rond 12 uur uitgecheckt en naar Schiphol met de bus. Daar aangekomen nog een lange wachttijd voor de vlucht naar Frankfurt en Amman. Weia had vrijdagavond de incheck al gedaan en we hadden de instapkaarten op Weia haar telefoon staan, per e-mail ontvangen. Maar niet uitgeprint. We hoefden eigenlijk alleen meer naar de bagage drop off. Dat bleek aan de andere kant van Schiphol te zijn. Lopen ging traag, maar goed. Bij de balie van Lufthansa aangekomen ging de drop off as een speer, voor we het wisten waren we de koffers kwijt. En de medewerkster had nog even vier instapkaarten voor ons uitgeprint. Dat kwam later goed uit bij het boarden. Het vliegtuig naar Frankfurt vertrok precies op tijd, Dat was anders met een vliegtuig van TUI naar Korfu. Deze kist was gepland voor een vertrek om 1505 uur maar vertrok uiteindelijk anderhalf uur later. Die passagiers hadden de hele tijd in het vliegtuig gezeten. Men wachtte op twee passagiers en toen die niet kwamen moest de bagage van hen weer uit het vliegtuig. Een heel gedoe. Eerste etappe Frankfurt. Daar moesten we overstappen naar het vliegtuig dat ons naar Amman zou brengen. Frankfurt is 40 minuten vliegen vanaf Amsterdam. Dus keurig op tijd in Frankfurt en daar hadden we een nieuwtje. We werden ergens midden op het vliegveld er uit gezet en met de bus naar terminal one gebracht. Nu is Frankfurt een groot vliegveld en we moesten van naar Gate B47. Weer een heel end lopen, net als op Schiphol. Weia hield zich kranig en ruim op tijd kwamen we bij de juiste gate aan. Vliegtuig vertrok een kwartier te laat. De piloot was omgeboekt. Die kwam laat bij het vliegtuig. De vlucht naar Amman was goed, maar wel heel warm. Ik heb nog wat geslapen en ook Weia heeft nog wat gedommeld. We kwamen om 03.00 uur plaatselijke tijd aan in Amman. Daar werden we opgevangen door de touroperator en naar het hotel gereden. Om vier uur in de morgen kwamen we daar aan. Om half vijf slapen tot 9.00 uur.

Jordanie

Vrijdag 4 mei 2018

Mooi begin. Weia had zich veel voorgesteld van de KFC bij Schiphol. Nu eten we dat niet vaak en dan is het toch weer een tractatie. Het recept is altijd hetzelfde hotwings menu. Door een ongelukkig toeval begreep de bediende bij de KFC het niet goed Voor ik het wist stond er een enorme bucket met kip voor mijn neus en had hij er wel een portie friet bij gedaan, maar we waren met zijn tweeën. Ook geen drinken erbij, dat dan weer apart besteld en mee naar de tafel genomen. Weia zat duidelijk met lange tanden de stukken droge kip weg te werken. Toen als troost maar een lekker ijsje als toetje. Kwam het toch nog een beetje goed.

Weer thuis

Vanuit Danang gevlogen naar Hongkong, een vlucht van ongeveer 1,5 uur, daarna eenpaar uren wachten voor onze volgende vlucht van 12,5 uur naar Amsterdam en dat is een lange zit. Vanmorgen om 06.30 uur aangekomen op schiphol en om 10.30 uur waren we weer thuis.

Wij willen iedereen bedanken dat jullie met ons mee hebben gereisd en bedanken voor jullie leuke reacties!!!

Nu alleen even weer wennen aan de temperatuur, want die is 20 gr lager dan in Hoi An.

Hoi An, laatste dag

Vandaag een vrije dag en onze laatste dag in Vietnam, morgen worden we naar het vliegveld in Danang gebracht en dan zijn we dinsdagmorgen weer in Nederland.

Doen vandaag niet zoveel, zijn net even naar het oude centrum gelopen, waar we weer prachtige foto's hebben gemaakt

Op de terugweg naar het hotel kwamen we 3 vrouwen tegen die aan ons fruit hebben verkocht, maar ze wilden ook met mij op de foto,

het was de bedoeling alleen bananen te kopen maar hebben ook nog wat ander fruit gekocht, heerlijk

Nog een kleine tempel bekeken, het is allemaal heel kleurrijk

Het was inmiddels weer 13.00 uur en kwamen langs het restaurantje waar we gisteren ook hadden gegeten en aangezien het ons daar erg goed was bevallen zijn we daar maar weer neergestreken, we hadden voor 2 personen voor 8 euro , 2 grote kommen noedelsoep en een portie "springrolls", dat zijn de loempia's en 2 drankjes, het was heerlijk. De vriendelijke dame van het restaurant zei toen we weggingen: see you tonight en waarschijnlijk gaan we dat ook doen omdat het eten daar goed is.

HUE, Da Nang en HOI AN

Gisteren zijn we aangekomen in HUE, de oude Keizerstad van Vietnam. Eerst zijn we naar twee tempels geweest. Daarna hebben we even gekeken bij een hoedenmaakster en een mevrouw die wierook maakte. De wierookstokjes werden waaiervormig opgehangen. Vervolgens gingen we naar een bekende plaatselijke markt in Hue, om vervolgens naar de Verboden Purperen stad te gaan. Daar heeft de Keizerlijke familie vele jaren gewoond. Ik heb een foto van de ingangspoort bijgevoegd. De Verboden Purperen stad is in de jaren 60 geheel weggebombardeerd en nu wordt geprobeerd om het geheel weer wat op te bouwen. Niet alleen de bombardementen hebben de stad aangetast, maar ook het plaatselijke klimaat. Hue is heet en vochtig. Wij waren in het voorjaar met 29 graden en een hoge luchtvochtigheid, maar in de zomer kan het hier gemakkelijk 40 graden worden en even vochtig. Alles rot hier dan weg.

De roze flapjes vooraan zijn varkensoortjes, een plaatselijke specialiteit.

Na de hoofdpoort van de Verboden Purperen stad kon ik nog een fotootje maken van een acteur die in aan het oefenen was in de schouwburg van de Verboden Purperen stad. De poort heeft vijf poorten, waarvan alleen de middelste poort gebruikt mocht worden door de Vietnamese Keizer. Op de foto zijn drie van de vijf poorten te zien.

Daarna het museum in Da Nang bezocht. Dit oude museum is nog uit de Franse tijd en maakte een wat vervallen indruk, wel bijzondere stenen beelden.

Na het museum, doorgereden naar het havenplaatsje Hoi An.

Voordat we daar aan kwamen moesten we nog even naar de Marble Mountains. Daar hebben we ondermeer een tempel met een daarachter liggende grot bezocht, met daarin beelden. Heel indrukwekkend.

Hoi An was al vanaf de 15e eeuw een handelsplaats en maakte deel uit van de Zijderoute. Het lijkt een Chinese havenplaatsje, maar heeft een nog originele Japanse brug. In Hoi An hebben we lampionnetjes gemaakt.

van Mai Chau over Hanoi naar Hue

Vandaag vroeg opgestaan om in de omgeving van Mai Chau te gaan fietsen. Onze gids regelde een drietal fietsen, nou ja fietsen, laten we het zo zeggen, de Duitsers hadden ze laten staan. Die fiets van mij piepte en knarste en was een maatje te klein. Toch een mooie 10 kilometer gefietst, waarbij de gids vertelde over de omgeving, waaronder een pel-machine voor rijst. Hierbij een paar plaatjes:

Het was prachtig weer en in de middag zijn we weer terug gereden naar HA NOI. Daar regende het. We hebben er nog wat gegeten en zijn toen naar het treinstation gegaan om, om 20.10 uur, met de nachttrein, treinnummer 21, naar HUE te gaan. Verwachtte aankomsttijd 09:30 uur in HUE. We gingen omstreeks 19.30 uur aan boord, zodat we een totale reistijd hadden van 14 uur. De trein was, zeg maar, een stuk Spartaanser dan die naar SA PA. Kortgezegd een gore bende. De matrassen waren spijkerhard en als jede matrashoes wegnam zag je een bijzonder indrukwekkend en veelzijdig vlekkenpatroon in het matras. Wat er allemaal in opgezogen is ,is niet meer na te gaan, maar fris was anders. Onze gids had twee slaapplaatsen beneden geregeld. En toen de trein vertrok besloten we maar te gaan slapen. Na ongeveer een uur werd er gestopt bij een tussenstation en werd er op de deur geklopt. Het bleek dat de bovenste twee bedden toch nog waren geboekt. Snel gooide Weia de extra kussen die we hadden 'geleend' terug op het bovenbed. En toen deden we de deur open. Twee Spaanstalige jonge mannen kwamen binnen, nestelden zich boven ons, om even later weer te vetrekken. We dachten: nu eindelijk slapen, maar nee. Een zeer bescheiden Vietnamees met een enorme koffer melde zich en hees zich met koffer en al op een bovenbed. En even later werd weer op de deur geklopt. Een jonge man zocht nog een slaapplaats voor zijn vriendin, maar die durfde (of wilde) niet boven slapen. Ik werd gesmeekt om mijn bed op te geven en gaf de jonge vrouw het benedenbed. Ik kroop op het bovenbed en zag naast mij de Vietnamees, ingeklemd tussen wagonwand en koffer. Hij probeerde wat te slapen. Ik probeerde ook maar wat te gaan slapen, maar het was er warm en vochtig en het stonk een beetje. En het bovenbed is 5 cm korter dan een benedenbed.Bovendien bleek niet alleen de trein van een vooroorlogs type, ook de rails waren lange tijd geleden gelegd en nooit meer onderhouden. Enkele keren per nacht was het geschommel zo erg dat we letterlijk met onze hoofden tegen de wagonwand sloegen. Het was kortsom een rit om nooit meer te vergeten. Weia's enthousiasme voor treinreizen is tot een dieptepunt gedaald. Mooie foto's uit de trein waren niet te maken. Ik heb er een bijgevoegd. Het lijkt wel een foto uit de jaren 50 van de vorige eeuw.