Zaterdag 12 en zondag 13 mei 2018

Even een domper, we moesten om 12 uur de kamer uit. We hadden nog geprobeerd om bij te boeken, maar het hotel was volgeboekt. Omdat we pas om 03.20 uur zouden vliegen, waren we eigenlijk 15 uur dakloos. Eerst maar eens Amman verkent. Dat viel niet mee. Het begrip stoep is een heel ander dan in Nederland, dus loopt iedereen op het asfalt, wij dus ook. Dat valt niet mee met het drukke verkeer. Daarbij kwam, dat Amman gebouwd is op heuvels, dus klimmen en dalen.

Ook niet zo goed voor de heup van Weia. Gelukkig was dichtbij een mall, een groot, op Amerikaanse leest geschoeid winkelcomplex. Zelfs de toiletten waren van Amerikaanse makelij. Voordat je de mall binnen kon moest de door de beveiliging. Daarna gelijk rechtsaf naar de Starbucks, want, alhoewel Jordanie een koffieland zou zijn, bleek uiteindelijk dat de hotels voornamelijk Nescafe leverden, die je zelf met water, suiker en melk tot iets van koffie moest ombouwen.

Na de Starbucks nog maar even een paar roltrappen op en neer en toen was het etenstijd. Op de derde verdieping was een foodcorner, met meerdere nationale en internationale cuisines. Wij kozen voor Chinees. Toch eens wat anders. Smaakte boven verwachting goed, ondanks de geringe animo van de plaatselijke bevolking voor de Chinese keuken.

Nog wat gelopen en zo rond vier uur terug naar het hotel. We konden in de lobby verblijven, maar dat waren nog wel 7 lange uren. Gelukkig kwam de driver een uur te vroeg, waardoor we eerder dan gepland op het vliegveld stonden. Een rij van Amman tot Jeruzalem voor ons bij de incheck, tot een attente medewerker aan ons vroeg: Lufthansa? Waarop wij natuurlijk gretig: ja zeiden. We werden uit de rij geplukt en in de wachtrij voor de Lufthansa incheckbalie gedumpt, met de mededeling incheck vanaf 24.00 uur. Dat werd iets later, maar toch ging het vlot vanaf dat moment. Bij de gate konden we elk een ligstoel bemachtigen en nog even rusten voor de vlucht.

Na het boarden gingen we het vliegtuig binnen. Weia zag meteen onze zitplaatsen, maar we moesten langs een meneer die niet op ons reageerde toe we opmerkten dat we graag naast hem wilden zitten. Hij stond maar niet op. Het bleek een invalide man te zijn, die niet zelfstandig op kon staan. Met behulp van familie werd de man van zijn plaats gehesen en konden wij zitten. Dit betekende ook de eerste 5 uur niet plassen, want die man was niet te passeren.

Op tijd in Frankfurt geland. Eerst door de douane en de immigration en daarna weer een veiligheidscontrole. Daar bleek de macht van de rode kruk van Weia, we konden langs de wachtrij als eerste door de check. In Frankfurt bleek het vliegtuig naar Amsterdam overgeboekt te zijn. Een medewerkster vroeg of twee vrijwilligers de vlucht wilden laten schieten. Ze zouden dan een kaartje naar Hannover krijgen met een ticket van Hannover naar Amsterdam. Daar zouden ze dan om 15.00 uur aankomen, dus zo’n 6 uur later dan gepland. Bovendien kregen de vrijwilligers de man 250 euro en een middagmaal aangeboden. Ik heb even op het punt gestaan, maar Weia’s blik sprak boekdelen. We waren al 10 uur onderweg en hadden 24 uur niet of nauwelijks geslapen, dus door. Om half elf in de ochtend geland in Amsterdam.

Inmiddels, het is nu 17.00 uur, draait de wasmachine om het laatste woestijnstof uit de kleren te wassen. En zo kwam er een eind aan een mooie maar vermoeiende vakantie.